Raceverslagje Race around The Netherlands GX.
Op 17 juni stonden ongeveer 100 fietsers te poppelen om te beginnen aan de self-supported ultrarace, Race around The Netherlands. Dit jaar was de gravelvariant aan de beurt (GX), dit hield in dat 1/3 onverhard was. Er was een sprintvariant (1250km) of de volledige versie (1950km met 5500hm). Uiteraard had ik mij ingeschreven voor de volledige versie want de sprint voelde als ‘net niet’.
Om 7uur stipt mochten we vertrekken, sommige renners sprinten ervandoor. Er waren een paar ambitieuze renners die 800km wilde afleggen binnen 35uur zodat zij nog de laatste pond van Stavoren naar Enkhuizen konden pakken want die voer niet op de maandag. De eerste dag was fysiek de zwaarste dag, het was enorm zwaar met lange zandstroken die niet te fietsen waren. Onderweg kwam je veel ‘concurrenten’ tegen, daar maakte je dan een praatje mee en fietste een stuk samen op, er waren nog genoeg voldoende kilometers om in je eentje af te leggen. De eerste dag heb ik 350km afgelegd en vond ik het een goed idee om midden op de heide bij Hellendoorn te wildkamperen (voor het eerst in mijn leven). Die nacht heb ik bijna geen oog dicht gedaan, ik hoorde overal dieren. De wilde varkens bleven uit de buurt maar ’s ochtends rond een uurtje of 4 schrok ik wakker omdat er een beest vlakbij was en ik kon totaal niet plaatsen wat het was. Ik besloot om even ‘AAH’ te schreeuwen om het dier weg te jagen. Dat lukte, great success!
De tweede dag stonden mijn ouders langs te kant om mij aan te moedigen. Ik nam even wat tijd om met ze te praten, wel zo sociaal. Terwijl ik met mijn moeder praat, bekijkt mijn vader mijn fiets en ziet iets op mijn voorband zitten. En denkt: ‘Er zit een viezigheidje op zijn voorband.’ En trekt de plug uit mijn voorband waardoor de sealant om zijn oren vliegt. Bedankt hé pap! De rest van de dag lekker door Drenthe en Groningen gecruised. ’S Avonds besloot ik om langer door te gaan want langs de dijk bij Groningen had ik de wind nog mee en die zou de volgende dag 180 graden draaien. Na 300+km begon het te regenen en zette ik mijn bivy op in een bos nadat ik van de dijk afgekomen was. Ik had van tevoren al gezien dat dit mooie bos er was en dat kwam mij geweldig uit. Na een nacht heerlijk slapen werd ik om 7:15 gewekt door de terreinopzichter van militair oefenterrein Marnewaard met de mededeling dat ik daar niet mocht kamperen. Oeps, na een korte uitleg wat ik aan het uitspoken was moest hij lachen (waarschijnlijk zag ik er ook niet heel florissant uit) en vroeg of ik zo gauw mogelijk van het terrein af kon omdat ze een oefening gingen doen met tanks. Nog even voor mijn verdediging, er stond enkel een simpel poortje dus kon niet ruiken dat het een oefenterrein was.
De derde dag was een enorm saaie dag, saaie route en veel wind. Nog een extra reden om Friesland gewoon de zee in te schuiven. Die dag heb ik slecht 170km gefietst om vervolgens in een hotelletje gaan zitten. In dit dorp heb ik gewacht zodat ik de volgende dag de eerste pond kon pakken. De 100km detour tegen de wind in zou mij vrij weinig opleveren. In het hotel kwam ik Pjotr tegen, met hem had ik op de zaterdag al een stuk samen gefietst en zou dat maandag ook weer doen. De vierde dag stond in teken van de veerboten. Pjotr en ik hadden berekend dat we 4,5uur hadden om 100km af te leggen naar Den Helder om daar de veerboot te pakken en vervolgens 4uur hadden om Texel af te vinken en de laatste veerboot terug te nemen. Het laatste was een grote uitdaging want Texel was veel offroad en je wil niet vastzitten op Texel. Op de veerboot naar Enkhuizen sloot Igmar bij ons aan, hij had hetzelfde plan. Tijdens onze boottocht liepen we elkaar gek te maken en hadden we bedacht dat we prima 100km in 3,5uur konden afleggen. We hadden immers de wind mee. Toen de veerboot aanmeerde stonden wij klaar om te gaan racen. Eindstand: 100km binnen 3 uur en een kwartier afgelegd, veerboot eerder kunnen pakken en alle tijd om Texel af te vinken. Op Texel moest je een 1,2km over het strand lopen want we moesten om de vuurtoren heen. Dit was het aller zwaarste gedeelte van de hele race. De banden zakte zo diep in het zand. Vervolgens brak boven Texel het voorspelde noodweer uit. Midden in een onweersbui legde ik de laatste 35km af, dit was achteraf enorm dom te doen maar ik was helemaal klaar met Texel.
Terug op de veerboot werd ik herenigd met Pjotr en Igmar, we hebben ons avontuur van die dag gevierd met een heerlijke Texelse Skuumkoppe.
Weer in Den Helder hebben we “gedineerd” bij McDonalds zoals echte ultraracers dat doen. ’S Avonds werd ik daar opgehaald door Hanna zodat ik woensdag de begrafenis van mijn opa kon bijwonen.
Donderdagochtend stond ik om half 7 weer in Den Helder om mijn track aan te zetten en weer te gaan racen. Die dag heb ik echt genoten van het parcours, lekker de hele dag door de duinen heen, windje schuin mee. Die dag moest ik weer een pond pakken, die om de twee uur vertrekt en maar 4x per dag, ik liep ruim op schema dus had genoeg tijd om vier mcwraps te scoren in Scheveningen. Het personeel daar bedacht om er twintig minuten over te doen, zoveel tijd had ik ook weer niet. Ik stond op het punt om weg te rennen want die pond ging ik echt niet missen. Gelukkig kwam het goed en kon ik die dag heerlijk genieten van de wraps. Na 310km kwam ik langs het hotelletje dat ik geboekt gehad in een random klein dorpje midden in Zeeland. Zaten er nieuwsgierige mensen op het terras, die vroegen wat ik aan het doen was. Komen ze uit Lunteren. Ongelofelijk, wel bitterballen van ze gekregen.
Vrijdag weer vol frisse tegenzin de fiets op gestapt. Maurten komt me de neus uit, de energie bars van SIS zijn goor, mijn nek zit compleet vast (“Gelukkig maar want als die los zit heb je een groot probleem” – Mama) en mijn zitvlak doet ook pijn. Brabant was een mooie bosrijke route maar ik zou er nu meer van kunnen genieten. Ondertussen kom je ook vrijwel niemand meer tegen en de gasten waarmee ik in de buurt fietste waren al een stuk verder doordat ik een dagje er tussenuit was. Op dit moment ging het mentaal nog best oké. Totdat ik bij een stuk kwam waarbij je moest lopen over stenen over een vijvertje alleen je fiets daar ook over moest slepen of door het water.
Dit wilde voor geen meter en heb daar staan te razen en tieren. Vanaf toen was ik er helemaal klaar mee. Na een heerlijk diner en een nog veel lekkerder biertje, ben ik ten strijde getrokken naar Limburg. Ik wilde deze dag voorbij Vaals raken maar dat zat er echt niet in. Het was al donker en de klimmetjes zaten waren offroad, nadat ik gevallen was tijdens een klein afdelinkje vond ik het wel gezegend geweest. Bij het eerste graanveld heb ik voor de laatste keer mijn bivy opgezet.
De wekker had ik om half 5 gezet omdat ik de zaterdag sowieso wilde finishen. Ik heb alle in mijn zadeltas gepropt met de gedachten ‘dat fix ik thuis wel’. Als ontbijt kreeg ik hoogtemeters voorgeschoteld, de eerste paar uur waren enorm taai. En het drielandenpunt wilde ik voorbij scheuren maar ik moest toch even in alle drie de landen tegelijk wezen. Als ik er dan toch ben.
De laatste dag was het aller zwaarste van allemaal. Het was zwaar, de benen wilde niet meer en het was gigantisch warm. De snelheid kwam amper boven de 23km/h uit. De maasduinen was erg mooi maar kon er niet zo van genieten. De laatste 90km van de dag zou ik samen met mijn vader fietsen, ik dacht dat ik bijna bij het moment was maar door wat miscommunicatie bleek dat ik nog ruim 15km moest. Boze dingen! Mijn knieën waren ondertussen al een beetje pijn gaan doen doordat ik veel staand aan het fietsen was. Nadat ik nu eindelijk toch op het punt was gekomen waar mijn vader stond te wachten en de boodschap kreeg dat diegene voor mij nog geen drie minuten geleden langs was gekomen. Kreeg ik weer een hoop energie (relatief gezien), vanaf dat moment lag de snelheid aanzienlijk hoger. De laatste uurtjes waren erg gezellig en vlogen voorbij. Toen we voorbij Nijmegen waren en zag dat we mijn directe concurrent ingehaald hadden en hij nog door Nijmegen moest gaf al helemaal een kick. Alles voor de 11e plek! De laatste 35km nog het laatste beetje energie gegeven.
De finish was erg gek want je bent zomaar ineens klaar op een random pleintje in Amerongen om half 12 s avonds. Het besef wat ik allemaal gedaan heb kwam pas de dag erna.
Uiteindelijk ben ik als 11e geëindigd, het kriebelt van binnen wel enorm dat mensen die rondom mijn positie fietste op de vierde dag top 5 geëindigd zijn. Er had voor mij, misschien, meer in gezeten. Wat er mogelijk was geweest is enorm speculeren dus daar blijf ik ver vandaan. Maar het zit me toch wel ergens dwars. Ik vond het een enorm gave ervaring en sluit niet uit dat ik nog een keer een ultra ga rijden. Op naar de volgende uitdaging.
